Miejscowość Wielkopole pojawia się w źródłach pisanych już w 1439 roku jako Wola Gorzkowska. Nazwa Wyelopolye została użyta po raz pierwszy w 1448 roku. W XV i XVI wieku folwark należał do rodu Gorzkowskich, herbu Tarnawa. Była to wieś gniazdowa, zamieszkała przez drobną szlachtę. Pod koniec XVI wieku majątek wszedł w posiadanie rodu Sobieskich, herbu Janina. Należał m. in. do króla Jana III Sobieskiego. Wyniosłość terenu, otoczona malowniczą doliną rzeki była wykorzystywana w celach obronnych, później stała się podstawą  założenia parku krajobrazowego. W związku z ubogim zasobem historycznych planów, niemożliwe jest prześledzenie kolejnych zmian form przestrzennych zachodzących na przełomie lat, wraz ze zmianą właścicieli majątku Wielkopole.

 Na najstarszym zachowanym planie z 1843 roku budynek dworu i towarzyszące mu oficyny zlokalizowane są w okolicy skarpy, natomiast folwark i ogród znajdują się na terenie płaskim, rozciągającym się w kierunku północno-zachodnim.

       Według danych zachowanych w księgach wieczystych dóbr ziemskich Wielkopole z 1895 roku, właścicielem majątku był Eustachy Suchodolski. W 1912 roku sprzedał posiadłość kolonistom niemieckim Krugerom. Od tych ostatnich w 1913 roku całość dóbr wykupił Leonard Kazimierz Plewiński. Wówczas w obrębie założenia dworskiego notowano budynki mieszkalne i gospodarcze, prostokątną kwaterę ogrodową z folwarkiem, gorzelnią, tartak, i staw  z młynem, który od początku XX wieku dzierżawił Michał Zieliński z Gorzkowa.

W wyniku reformy rolnej z 1920 roku nastąpiła częściowa parcelacja dóbr „Wielkopole Dwór”, oddzielono ponad 90 mr, sprzedając je okolicznym chłopom. Po Leonardzie Kazimierzu Plewińskim majątek odziedziczył syn Janusz, zarządcą dóbr był wówczas Feliks Brzozowski.  W latach 20-tych urządzono park krajobrazowy, wykorzystując naturalne walory: zbocze wzgórza, dolinę rzeki, liczne otwarcia widokowe. Parkiem i sadem opiekował się ogrodnik Stanisław Bolesta.

Według wspomnień przyjaciela domu Plewińskich, park  przedstawiał się w sposób następujący. „Przy głównym wejściu była mocna brama zamykana na klucz. Przed dworem znajdował się okrągły podjazd z gazonem obsadzony modnymi, wielobarwnymi kwiatami (…) przy gazonie było ujęcie wody z ręczną pompą. Dwór był łączony, częściowo murowany, a od południowego zachodu drewniany. W części drewnianej znajdowała się kuchnia z jadalnią. Za dworem roślinność też posadzona była na kształt okrągłego gazonu. Na północ od dworu stała drewniana, prostokątna altana, w której latem przyjmowano gości. Za dworem, na skraju skarpy rosły szpalery grabów. W piwnicach wybudowanych nieopodal dworu składowano owoce, warzywa i wszelkie przetwory, w które Plewińscy byli niezwykle bogaci. Na skarpie od strony południowej, słonecznej były tarasy, na których rosły piękne krzewy obficie owocujących pomidorów, śliwy, wiśnie, grusze i inne rośliny użytkowe. Stawy rybne także należały do Plewińskich. W budynku nieopodal stawów była psiarnia i magazyn na wszelkie narzędzia. W parku były liczne ścieżki, a przy samym dworze ławki drewniane z oparciem. Naprzeciw dworu była brama wjazdowa do części gospodarczej, tam znajdowały się sady z wszelakimi odmianami jabłoni, grusz, moreli i innych drzew i krzewów owocowych, tu też były piękne zadbane ogrody warzywne. PO odebraniu majątku Plewińskim i długo po ich odejściu z Wielkopola, stangreci i chłopi dbali o park, ogrody, zwierzęta i budynki z nadzieją, że Pan jeszcze wróci”.

Po wojnie, na mocy dekretu PKWN z 1944 r. majątek  Wielkopole przeszedł na Skarb Państwa. W budynku dworu do 2007 r. mieściła się szkoła podstawowa. Dawny układ przestrzenny parku, w związku z nową funkcją użytkową zacierał się, aczkolwiek zabezpieczony był przez władze szkoły przed degradacją. W miejscach dawnych wnętrz ogrodowych powstały boiska szkolne, nowe ciągi komunikacyjne, rośliny wymagające większej pielęgnacji stopniowo zanikały, rozrastały się samosiewy drzew i krzewów, powstawały nowe układy roślin, sadzone w układach przypadkowych. W roku 1948 uczniowie wraz  z nauczycielami zasadzili lipy drobnolistne przed budynkiem dworu. Po likwidacji szkoły budynek dworu zostaje zamknięty, a park nie jest użytkowany.

Obecnie w parku znajduje się 809 drzew. Drzewostan stanowią graby pospolite, jesiony wyniosłe, lipy drobnolistne, kasztanowce białe, robinie akacjowe, klony pospolite, topole, wierzby, olsze czarne i modrzew. Szczególnie wartościowe ze względu na wiek (powyżej 200 lat) i rozmiar są drzewa pomnikowe, reprezentowane przez 3 jesiony wyniosłe, klon jawor i 2 lipy drobnolistne. Poza tym drzewa w wieku powyżej 120 lat to 6 klonów zwyczajnych, klon jawor, 11 jesionów wyniosłych, 4 lipy drobnolistne i kasztanowiec biały. Głównym problemem drzewostanu jest liczny posusz, samosiewki i wyłomy.  W najbliższym otoczeniu dworu brak jest podszytu, występuje natomiast bardzo licznie na skarpie, stanowią go krzewy trzmieliny i bzu czarnego.